Rozdział XVI - Sami, w środku nocy...

-Patrz, idą dalej razem – zauważył David ze zdziwieniem, oświetlając sobie mapę różdżką – Spójrz jak bisko siebie! No nieźle. –skwitował, a zaraz kontynuował myśl- W końcu wiesz jak na siebie reagują, dosłownie jak pies z kotem. Powiedziałbym nawet, że to cud, że się jeszcze nie pozabijali… Hej, zniknęli!  - zawołał nagle, przysuwając mapę pod same oczy.

-Może ta twoja cudowna mapka się zepsuła? – podsunęła Abigail. Przysuwając się do niego, złapała go lekko za ramię i nachyliła lekko w swoją stronę, by móc lepiej widzieć pergamin. David na chwilę oderwał oczy od mapy i zerknął na Abigail. Była od niego niższa i widział czubek jej rudej głowy. Patrząc na jej włosy, mógłby się założyć o sto galeonów, że są świetne w dotyku… Nagle Abigail podniosła głowę, zdając sobie sprawę, że chłopak od dobrej chwili nie daje znaku życia. Kiedy ich spojrzenia się spotkały, Gryfon ocknął się z zamyślenia.

-Wybacz, zamyśliłem się – powiedział, przywołując na twarz lekki uśmiech i mierzwiąc włosy z tyłu głowy.

-Nad czym tak myślałeś? – zapytała figlarnie. David odwrócił wzrok. W świetle różdżki, którą trzymał Puchonka widziała jego zniewalające zielone oczy. I te cudowne, długie, gęste, czarne jak węgiel rzęsy. I to wszystko bez makijażu – przemknęło jej przez myśl.

-Ah…takie tam…- odparł i wciąż z uśmiechem na ustach, powrócił do oglądania mapy.

-No i co z tą mapą? Jesteś pewien, że się nie zepsuła? – zapytała, również zerkając na pożółkły pergamin.

W jednym z puchońskich dormitoriów dostrzegła swoją koleżankę. Otworzyła usta ze zdziwienia, gdyż kropka z napisem Danielle Ann Carter właśnie przeszła do jednej z męskich łazienek. Przeżyła kolejny szok, gdy dostrzegła w tym samym miejscu punkcik podpisany Philip Johnson. Po chwili odległość między nimi  całkowicie zaniknęła i z dwóch kropek zrobiła się jedna. Abigail podniosła brwi z uśmiechem. Jutro nie da jej żyć – pomyślała.

-Niee… to niemożliwe. Ona nigdy się nie psuje. Hmm… dziwne.- mruknął, w zamyśleniu Gryfon pocierając podbródek -Zastanawiam się co się stało, ze nie widać ich na mapie – powiedział David, cały czas studiując mapę w poszukiwaniu kropeczek z napisami Ivy Mary Jane Hunter i James Syriusz Potter.

Nagle przez głowę przemknęła jej bardzo dziwna i niepokojąca myśl… A może… Nie, na pewno nie! Chociaż…. W końcu James na pewno znał miejsca, w których mapa ich nie uchwyci. Pewnie znał  zamek jak własna kieszeń. Nie uważała Ivy za konkurencje jeśli chodziło o chłopaków, jednak mimo wszystko…

-A może…- zawahała się na moment, starając się by jej głos brzmiał dosyć żartobliwie – ukryli się specjalnie i oni teraz, no wiesz…

-Co takiego? – David oderwał oczy od mapy i spojrzał na nią zaskoczony jakby nie wiedział o czym mówi. Abigail wywróciła oczami.

-No… całują się albo… No wiesz – podkreśliła ostatnie dwa słowa i spojrzała na niego znacząco.

Nagle David stanął w miejscu i wybuchnął głośnym śmiechem, tak głośnym, że aż obudził parę portretów, których właściciele wygrażali mu się teraz zaciśniętymi pięściami i rzucali w niego obelgami. David nawet nie zawracał sobie tym głowy i  śmiał się w najlepsze, jak po usłyszeniu dobrego kawału.  Abigail była całkowicie zaskoczona jego reakcją i jednocześnie zastanawiała się czy ten hałas nie sprowadzi Filcha. Chłopak powoli próbował złapać oddech, a ona nagle zdała sobie sprawę, że wcale się nie boi, że zostaną złapani przez woźnego. Miała wrażenie, że z Davidem nie wpadnie w żadne kłopoty… przynajmniej tak jej się wydawało.

-Z czego się śmiejesz? – zapytała z lekkim wyrzutem – Ja też chce się pośmiać!

-No bo… Ivy… - zaczął, ale potem ponownie zaniósł się śmiechem. Abigail podparła się pod boki.

-Co jest z nią nie tak? - zapytała podnosząc brew.

-No bo wiesz. To znaczy nie, żeby było coś z nią nie tak… -zaczął David, próbując powstrzymać chichot – ciężko to jakoś wytłumaczyć...

Szatyn wreszcie się wyprostował i spojrzał na nią wciąż rozbawionymi szmaragdowymi oczami.

-Jakby to ująć. Ivy jest… - zawahał się na moment, nie wiedząc jak trafnie to ująć. W końcu postanowił powiedzieć to co pierwsze przyszło mu na myśl – ...jest jak kolega.

Abigail rzuciła mu zdziwione spojrzenie.

-Koleżanka chciałeś powiedzieć.  W końcu jest dziewczyną.

-Teoretycznie tak, a poza tym…- w tym momencie przecząco pokręcił głową.

-Co masz na myśli?

David zaśmiał się ponownie, a Abigail spojrzała na niego wyczekująco.

-Jest w drużynie. Traktujemy ją jak kumpla, starszego brata, który zawsze wszystko wie najlepiej.

-Co z tego, że jest zawodniczką? – zapytała ruda, czując, że nic nie rozumie.

-Przecież wiesz jaka jest – powiedział David z wymownym uśmiechem.

Abigail potarła podbródek zastanawiając się nad tą kwestią. Jakby się zastanowić… Ivy stanowczo nie roztaczała wokół siebie aury dziewczęcego wdzięku.

-No niby racja… Ale wiesz, pod tymi wszystkimi ochraniaczami i tym całym strojem do Quidditcha, jest dziewczyną, a kto wie może całkiem niezłą…

-Jakoś nie zwróciłem na to uwagi – wtrącił, jednak Abigail kontynuowała.

-…A James chłopakiem –postanowiła pominąć kilka ciekawych epitetów, które przyszły jej w tym momencie na myśl - W środku nocy, sami… i w ogóle.

-Niee… to niemożliwe.- zaprzeczył David kręcąc głową.

Abigail tylko spojrzała na niego znacząco i podniosła brwi z powątpiewaniem. David rzucił jej zdziwione spojrzenie, marszcząc czoło.

-Myślisz, że mogliby…?

***

Blade dłonie dostały się pod szkolną koszulę i wodziły po jego torsie. Każde dotknięcie jej chłodnych palców wywoływało u niego dreszcz. Zamknął oczy i zacisnął dłoń na ramię łóżka. Mimowolnie napiął mięśnie. końcówki jej włosów delikatnie łaskotały jego skórę. Czuł jej słodki zapach. Pachniała zupełnie jak dzikie kwiaty rosnące na łące. Zagryzł wargi, starając się nie jęknąć. Zgiął lekko nogę i zacisnął mocniej dłoń na łóżku…

***

O to kolejny rozdział! Jest krótki, ale mamy nadzieję, że się podoba :) Niedługo w BONUSIE pojawiją się nowe cudowne obrazki. Tak, wiemy, że momentami mamy porąbane pomysły, ale my osobiście bardzo lubimy tę część naszego bloga. Buziaki ;)