Prolog

        Biegnie, najszybciej jak tylko potrafi. Jeszcze tylko jeden zakręt. Uda mu się! Słyszy jej pośpieszne kroki, jest niedaleko. Wbiega za nią po krętych schodach wieży, ciemność nie przeszkadza mu w pokonywaniu kolejnych stopni. Raptownie się zatrzymuje. Patrzy prosto w jej szeroko otwarte oczy, widzi w nich strach. Uśmiecha się rozkosznie. Kobieta w długiej szacie opiera się mocniej o barierkę.
-Zostaw mnie! Czego jeszcze chcesz?!- krzyknęła głosem drżącym ze strachu.
-Dobrze wiesz- szepnął i powoli zbliżył się do niej. Na szyi poczuł jej ciepły i nierówny oddech.
-Błagam! Zostaw mnie! Przyrzekam, że nikomu nie powiem! Proszę! -zawołała histerycznie, a z oczu popłynęły łzy.
-Wiesz, że nie mogę- rzekł i delikatnie otarł jej mokry policzek
- Błagam, nie! Zrobię wszystko!-powiedziała, a jej ciałem wstrząsnął dreszcz.
Spojrzała w jego bezlitosną twarz. Już się nie uśmiechał, z jego oczu emanowała zimna furia, która sprawiła, że mocniej przywarła do poręczy.
- Już za późno, już nie możesz tego naprawić... a to szkoda, bo nawet cię polubiłem- powiedział z udawanym żalem i wypchnął ją poza balustradę. Jej krzyk odbił się echem po błoniach. A potem dał się słyszeć dźwięk łamanych kości i głos ucichł. Wszystko znowu pogrążyło się w ciszy.
-Żegnaj - powiedział beznamiętnie i odszedł.